Laatst weer eens een rondje mogen maken over een beurs, ditmaal de Kunststoffenbeurs. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om maar ’ns te polsen in hoeverre de bedrijven in deze sector al (?) bezig zijn met verduurzaming. Wat opvalt, is dat er vooral veel naar elkaar gewezen wordt.
De spuitgietmachinebouwer is weliswaar inmiddels bezig zijn nieuwste machines circulair te ontwerpen, maar verwijst voor de échte impact naar de ontwerpers van de kunststof producten die te weinig doen om ze gemakkelijk recyclebaar te maken. De spuitgieter even verderop acht zichzelf niet verantwoordelijk voor welke footprint dan ook. Voor zijn machines is hij immers afhankelijk van zijn machinebouwers en of hij voor de kunststof producten die hij maakt recyclaat mag gebruiken is volledig aan de klant. Voor échte impact verwijst hij graag naar de textielindustrie die het nog altijd presteert tonnen razendsnel gedateerde fashion te verbranden. Weer een gangpad later vergoelijkt de belangenvereniging de houding van de papa-en-mama-bedrijven in haar sector die zich ‘nu eenmaal’ niet de specialisten kunnen veroorloven om die klant te overtuigen van iets anders dan virgin. Voor échte impact op de footprint verwijst ze naar de overheid: die moet met paal-en-perk stellende regels komen.
Kortom, de kunststofsector is behept met dezelfde grondhouding die ook het tot klimaatactie veroordeelde Shell laat zien, waarover in de november-uitgave een gesprek met twee advocaten uit de industrie (zie Link 5 2021).
Terwijl we de klimaatdreiging natuurlijk niet kleiner maken door naar elkaar te wijzen. Wat wel helpt is de beschikbare technologie te benutten. Voor de hightech industrie gaat het dan niet zozeer om het plaatsen van zonnepanelen op het dak of het participeren in een turbine op zee – ofschoon dat natuurlijk wel helpt – maar meer om de inzet van digitale hulpmiddelen. Circulair worden kan niet zonder. Retourstromen zijn alleen goed te organiseren door ze digitaal te labelen en daarmee te tracken. En dan kun je er – net zo goed – een dienst van maken waarbij je eigenaar blijft van die machine of dat apparaat. Veel bedrijven spelen al met die gedachte, broeden op leaseconstructies. En dan is het ook wel handig als een onderneming haar producten modulariseert. Immers, modules zijn gemakkelijker te tracken en te refurbishen dan louter klantspecifieke configuraties.
Die onmisbare digitaliseringslag laat zich echter moeilijk slaan. Om uiteenlopende redenen, van legacy-problemen tot (hoge) kosten. Maar al die problemen zijn uiteindelijk terug te voeren op menselijke halsstarrigheid. Weerzin tegen het loslaten van vertrouwde werkwijzen, tegen meetings met mensen (consultants!) die allemaal hun eigen IT-speak hanteren, tegen het investeren zonder dat de return on investment bewezen is, tegen mogelijke aantasting van privacy en de kans dat concurrentiegevoelige info weglekt… Liever richt men zich op de korte termijn, op de klant die nú bediend moet worden, momenteel – meer dan ooit – een alom gretig geaccepteerd excuus. Waarbij we ons overigens serieus mogen afvragen of de sprint die de industrie nu trekt straks niet knalhard eindigt in een botsing met de consument die een veel kalmer tempo aanhoudt.
Link magazine editie oktober/november thema 2021: Data is key hoe kan het mkb daar winst mee maken? Lees Link digitaal of vraag een exemplaar op: mireille.vanginkel@linkmagazine.nl’
Steeds weer blijkt hoezeer de menselijke succesfactor de mensheid ook in de weg zit. De titel van de DISCA-talkshow op 24 november is: ‘De toekomst wordt geweldig!?’ Dan gaan we het hebben over zowel dat uitroep- als dat vraagteken.
Martin van Zaalen
Hoofdredacteur Link Magazine
martin.vanzaalen@linkmagazine.nl
@MartinvanZaalen
#linkmagazine
